Τεράστια αγαλλίαση σημειώθηκε από τραπεζίτες, χρηματιστές και παντός είδους υψηλούς κεφαλαιούχους με την ‘ πρωτιά της Ευρώπης ’ να πάρει τα τεράστια κεφάλαια που εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια πανευρωπαϊκά ( και παγκοσμίως ) στερούν και απομυζούν από τον Λαό, λέγοντας του ότι τα ταμεία είναι άδεια και ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τίποτα ( ούτε για συντάξεις, ούτε για αρωγή, ούτε για περίθαλψη, ούτε για εκπαίδευση ) και να τα δώσει στους ελαφρά τη καρδία ‘πειραματιζόμενους’ τραπεζίτες οι οποίοι θεωρητικά ‘ κακοδιαχειρίσθηκαν’ και στην ουσία υπεξαίρεσαν / έφαγαν τα κεφάλαια που είχαν μαζέψει από τον Λαό ( μέσω δανείων, καταθέσεων, μικροεπενδύσεων, κατασχέσεων, μέχρι και από τις προμήθειες των εκατομμυρίων χιλιάδων συναλλαγών που λαβαίνουν χώρα καθημερινά στην Ευρώπη ).
Ξαφνικά, όταν οι τράπεζες το απαίτησαν, οι αρχές του Νεοφιλελευθερισμού τις οποίες μέχρι τώρα εκθείαζαν και θεωρούσαν ιερές και απαραβίαστες ( και άρα το Κράτος δεν επενέβαινε στην πορεία της οικονομίας αφήνοντας τον Λαό να μαραζώνει και να κατακλέβεται από τις κατάφωρες τοκογλυφικές παρανομίες των τραπεζών ) καταπατήθηκαν άμεσα και απροκάλυπτα : αντί να αφήσουν την οικονομία να ‘αυτορυθμιστεί’ όπως έλεγαν στον Λαό όταν ο Λαός ζητούσε και ζητάει το Κράτος να επέμβει υπέρ αυτού, οι κυβερνήσεις έσπευσαν να δώσουν ‘ πακτωλό’ χρημάτων που μέχρι τώρα έλεγαν ότι δεν υπήρχαν για τίποτα και σίγουρα όχι για ρύθμιση της οικονομίας από το Κράτος και μάλιστα χωρίς καμία εγγύηση ή κέρδος για τον ίδιο τον Λαό.
Τα δάνεια του Λαού δεν έχουν κανένα δίχτυ ασφάλειας όπως έχουν τα δάνεια που παίρνουν οι τράπεζες. Ο κάθε Πολίτης και η περιουσία του είναι ακόμα σε κίνδυνο, οι τράπεζες δήλωσαν ότι θέλουν να βγάλουν κέρδος από την κρίση και το Κράτος σαφέστατα δεν έχει καθόλου δηλώσει ότι θα κάνει ο,τιδήποτε για να ρυθμίσει την οικονομία σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο εκτός από την εξασφάλιση της τράπεζας.
Η τράπεζα δήλωσε ότι θέλει να βγάλει κέρδος και αυτό σημαίνει τα εξής :
1. στυγνές διαμορφώσεις των δόσεων των δανείων έτσι ώστε να γίνουν αβάσταχτες από κάθε νοικοκυριό.
2. ακατάσχετες κατασχέσεις ( αφού το Κράτος δεν εγγυάται ούτε προστατεύει έναν Πολίτη που πέφτει έξω λόγω της οικονομικής κρίσης ).
3. απαιτήσεις από το Κράτος για προνόμια και επιχορηγήσεις επιπλέον του πακτωλού χρημάτων που ήδη πρόκειται να δοθεί.
4. εκμετάλλευση μίας οικονομίας που ολοένα και μαραζώνει αφού όλος ο πλούτος που κανονικά ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν , δηλαδή στον Λαό, θα διοχετεύεται ακόμα πιο πολύ από ότι σήμερα στις προσωπικές τσέπες αυτών που χρησιμοποιούν τις τράπεζες ως προπετάσματα.
Αυτό το οποίο δήλωσαν όλα τα Κράτη επιβεβαιώνει την πολιτική που διαφαίνεται και διαφαινόταν από τουλάχιστον το 1970 όπου και επιβλήθηκε στον Λαό ( σε διαφορετικές ημερομηνίες / χρονολογίες ανά Κράτος ) η πολιτική της λιτότητας :
Ότι η πολιτική του Νεοφιλελευθερισμού δεν είναι αυτό το οποίο δηλώνει επισήμως ( δηλαδή, να αφεθεί όλη η αγορά ανεξαιρέτως σε όλα τα επίπεδα ελεύθερη, χωρίς έλεγχο ή όρια από το Κράτος, και ο καθένας ανάλογα με την ικανότητα του να προοδεύσει ή όχι σε αυτήν ) αλλά ένας χειρισμός όπου το Κράτος λειτουργεί ακόμα ως Κράτος, ρυθμίζοντας τεχνητά την αγορά υπέρ ενός κοινωνικού συνόλου μόνο που αυτό το κοινωνικό σύνολο δεν είναι ο Λαός αλλά οι τραπεζίτες και αυτοί που αντιπροσωπεύουν οι τράπεζες. Για αυτό και το Κράτος εμπόδισε με νύχια και με δόντια κάθε μέλος του Λαού από το να υπάρξει επιχειρηματικά ανεξάρτητα, από το να μην εκβιάζεται ότι θα χάσει ότι έχει και δεν έχει εάν δεν το καταθέσει στην τράπεζα και να μην μπορεί λόγω των αβάσταχτων φορολογήσεων και υποχρεώσεων του Κράτους που δεν συμπεριλάμβαναν την τάξη των τραπεζιτών και πάνω να επιβιώσει χωρίς δάνειο.
Άρα, ποτέ δεν υπήρξε πραγματικός Νεοφιλελευθερισμός διότι εάν υπήρχε είναι μαθηματικά σίγουρο ότι ελάχιστοι από αυτούς που παρουσιάζονται ως πετυχημένοι μεγαλοεπιχειρηματίες θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν πραγματικά ενάντια στους πραγματικούς επιχειρηματίες του Λαού που παρ’ όλη την εχθρική πολιτική εξολόθρευσης από το Κράτος κατορθώνουν να επιβιώνουν.
Αυτό το οποίο υπάρχει και ανέκαθεν υπήρχε είναι επιρροή του Κράτους επί της οικονομίας είτε υπέρ των μεγάλων κεφαλαιούχων είτε υπέρ του Λαού. Ιστορικά σχεδόν ποτέ ασχέτως ονομάτων / πολιτευμάτων δεν υπήρξε ρύθμιση της οικονομίας από το Κράτος υπέρ του Λαού, και όταν υπήρξε δεν κράτησε παραπάνω από ένα ή δύο χρόνια.
Συνεπώς, η ανακούφιση που διατυμπανίζουν ότι πέτυχε η Ευρώπη ως προς την διεθνή κρίση είναι απλώς ο τρόπος επικοινωνιακής παρουσίασης της τεράστιας διεθνούς ληστείας των Λαών απανταχού η οποία όπως ξεκάθαρα λένε όχι μόνο δεν τελείωσε αλλά θα συνεχισθεί με υψηλά επιτόκια, πληθωρισμό, πείνα που θα αποσπά συνεχώς κεφάλαια από τον λαό για να τα διοχετεύει στις τράπεζες βάση του σχεδίου του Γκόρντον Μπράουν για τα κρατικά ταμεία στήριξης τραπεζών.
Η πραγματική συμπεριφορά και αίσθηση ενός Κράτους υπέρ του Πολίτη είναι κάτι που θα περιγράψουμε και παρουσιάσουμε ως πλήρως βιώσιμο σχέδιο από οικονομική και οργανωτική άποψη στο τέλος αυτής της εβδομάδας στο editorial του Human Support Services.
Monday, October 13, 2008
Sunday, October 5, 2008
Με τα Λεφτά των Άλλων
Με την φαινομενική κατάρρευση μεγάλων τραπεζών στην Αμερική, την Αγγλία και ορισμένες άλλες χώρες Δυτικής Οικονομίας, έσπευσαν τα Κράτη απανταχού και τα ΜΜΕ σε κάθε χώρα να καθησυχάζουν τον κόσμο και να τον εκλιπαρούν στην ουσία να αφήσει τις καταθέσεις των μετρητών του στις τράπεζες και να μην κάνει ανάληψη / κλείσιμο των λογαριασμών καταθέσεων, αποταμίευσης και επενδύσεων. Τα Κράτη σπεύδουν να ‘εγγυηθούν’ τις καταθέσεις του κόσμου μέχρι ένα ποσό το οποίο ολοένα και αυξάνεται ( τουλάχιστον στην Ελλάδα ) με πολλές διαβεβαιώσεις, πάντα προφορικές φυσικά και χωρίς ουσιαστική δέσμευση με κανέναν τρόπο.
Κατ’ αρχάς, δεν γίνεται καμία δέσμευση διότι η ιστορία μας διδάσκει ότι οι πολιτικοί θεωρούν μέρος της δουλειάς τους να κάνουν δεσμεύσεις και υποσχέσεις τις οποίες μετά ανακαλούν θρασύτατα όπως θέλουν, όποτε το θέλουν χωρίς καμία συνέπεια ούτε πολιτική, ούτε ποινική / αστική, ούτε κοινωνική. Χαρακτηριστική είναι δήλωση του Θεόδωρου Πάγκαλου σε τηλεοπτική συζήτηση την εποχή που ήταν υπουργός στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου : όταν του επισημάνθηκε ότι το κόμμα του είχε αθετήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις εκείνος απάντησε ανερυθρίαστα « εμείς δεν είμαστε παπάδες για να κρατάμε τις υποσχέσεις μας. Είμαστε πολιτικοί και αλλάζουμε την δράση μας αναλόγως με την περίσταση». Την λογική αυτή συμμερίζεται και η κυβέρνηση Καραμανλή όπως έχει εμπράκτως αποδείξει πολλάκις με την αναίρεση των προεκλογικών δεσμεύσεων και των κυβερνητικών αποφάσεων όπως τα « 3 ΟΧΙ» του Κ. Καραμανλή, η δέσμευση για το πετρέλαιο θέρμανσης και πολλά άλλα.
Αυτή ακριβώς η κυβέρνηση είναι που εγγυάται για τις καταθέσεις των Πολιτών στις τράπεζες και μάλιστα σε μία εποχή που προφασίζεται ότι δεν υπάρχει καθόλου δυνατότητα χρηματοδότησης / ρευστού από το Κράτος. Σαφώς για κάθε σκεπτόμενο και συνειδητοποιημένο Πολίτη ακριβώς και μόνο η εγγύηση από μία τέτοια αναξιόπιστη κυβέρνηση θα πρέπει να αποτελεί κώδωνα κινδύνου για το μέλλον αυτών για τα οποία εγγυάται : τις προσωπικές / ατομικές καταθέσεις και επενδύσεις του Λαού.
Γιατί όμως κόπτονται τόσο πολύ για το πού θα φυλάει ο Λαός τα χρήματα του ;
Οι τράπεζες λένε ότι διαθέτουν τα κεφάλαια και είναι δυνατές ( τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα ) να αντέξουν ως επιχειρήσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα τους κλυδωνισμούς της παγκόσμιας κρίσης. Με βάση αυτόν τον ισχυρισμό καλούν τους Πολίτες να κάνουν συναλλαγές μαζί τους προς προσωπικό όφελος των Πολιτών.
Αυτό όμως είναι ψευδές και φαίνεται πολύ εύκολα σε κάθε σκεπτόμενο Πολίτη από ένα και μόνο πολύ απλό γεγονός που όλοι το επαναλαμβάνουν μέσα από τα ΜΜΕ : οι τράπεζες δανείζονται χρήμα η μία από την άλλη ( τουλάχιστον θεωρητικά ).
Ο δανεισμός για οποιαδήποτε επιχείρηση σημαίνει ανάγκη τεχνητής εισροής χρημάτων με πίστωση για την κάλυψη αναγκών που το υπάρχον κεφάλαιο της επιχείρησης δεν μπορεί να καλύψει. Άρα, με απλή λογική διαφαίνεται ότι οι τράπεζες χρειάζονται άλλες τράπεζες να τους δώσουν επιπλέον κεφάλαιο για όλες τις επιχειρηματικές τους δράσεις, τις οποίες δεν μπορούν να καλύψουν μόνες τους. Δηλαδή, εάν δεν είχε επιπλέον κεφάλαια τα οποία δεν είναι δικά της η τράπεζα αυτή θα πτώχευε.
Έχουμε πεί ότι το χρήμα σε γενικές γραμμές συμπεριφέρεται σαν ένα δεδομένο ποσό το οποίο είναι σε συγκοινωνούντα δοχεία ( με αυτή την λογική εξηγούν πώς μεταφέρεται η κρίση από μία χώρα σε μία άλλη σαν αλυσιδωτή αντίδραση ). Αυτό το αξίωμα συνεπάγεται το συμπέρασμα ότι αφού το χρήμα παγκοσμίως είναι δεδομένο και διαιρεμένο στις διάφορες χώρες, οι τράπεζες διαθέτουν μέρος του χρήματος αυτού το οποίο κυκλοφορεί αλλά δεν μένει ούτε πολλαπλασιάζεται σε καμία. Επίσης συνεπάγεται ότι το χρήμα που χρησιμοποιούν οι τράπεζες προέρχεται από κάποια άλλη πηγή και όχι από τις ίδιες τις τράπεζες ( αφού το χρήμα είναι μία δεδομένη σταθερά και όλοι αγωνίζονται να έχουν όσο μεγαλύτερο ποσοστό γίνεται από αυτή την σταθερά : οι έννοιες του πληθωρισμού και άλλων τέτοιων ποσοστών βασίζονται σε αυτό το αξίωμα ).
Το χρήμα αυτό δεν μπορεί παρά να προέρχεται από τις εξείς πηγές : από το Κράτος με διάφορες συμφωνίες / παροχές / παραχωρήσεις / επιδοτήσεις / απαλλαγές / προωθήσεις που κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση για να υποστηρίξει και να προωθήσει τις τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων καθώς και από ιδιώτες Πολίτες οι οποίοι καταθέτουν τα χρήματα τους με διάφορους τρόπους, επιχειρηματικούς και μη. Στην ουσία, η πηγή χρηματοδότησης κάθε τράπεζας είναι από τα χρήματα του κόσμου με τους παραπάνω άμεσους και έμμεσους τρόπους.
Ανέκαθεν οι τράπεζες εξαρτιόνταν από τους Πολίτες και τις καταθέσεις τους. Αυτή ακριβώς είναι η λογική του τόκου που δίνει η τράπεζα σε έναν καταθέτη : ο καταθέτης της παραχωρεί το κεφάλαιο του το οποίο, ενώ το φυλάσσει η τράπεζα ταυτόχρονα το διαχειρίζεται / εκμεταλλεύεται για να βγάλει κέρδος από το οποίο κέρδος η τράπεζα δίνει στον καταθέτη ένα ποσοστό το οποίο είναι ο τόκος. Δηλαδή, η τράπεζα είναι αυτή που δανείζεται τα χρήματα του Πολίτη για να βγάλει χρήμα για τον εαυτό της και ως αντάλλαγμα τον πληρώνει ένα ποσοστό ( το οποίο κανονικά θα έπρεπε να ήταν από τα κέρδη τα οποία έχει με την διαχείριση του χρήματος του Πολίτη αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ελάχιστο ποσοστό επί της αρχικής παραχώρησης χρήματος που κάνει ο Πολίτης ). [1]
Τι δανείζεται λοιπόν η τράπεζα από άλλες τράπεζες ;
Μα φυσικά καταθέσεις Πολιτών από άλλες χώρες και σε άλλες τράπεζες. Στην ουσία όλες οι τράπεζες χρηματοδοτούνται και διατηρούνται από τις καταθέσεις των Πολιτών, για αυτό και όταν υπάρχει οικονομική κρίση δεν τις επιστρέφουν σε αυτούς ( πράγμα που συνέβη λίγα χρόνια πρίν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου άτομα με καταθέσεις πολλών χιλιάδων και εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων / ευρώ βρέθηκαν σχεδόν άποροι να λαβαίνουν με κουπόνι από την ίδια την τράπεζα ελάχιστο και ανεπαρκέστατο ποσό από τις δικές τους ιδιόκτητες καταθέσεις που η τράπεζα κατακράτησε ‘ λόγω κρίσης’ ).
Η εξάρτηση των τραπεζών από τον δανεισμό τους από άλλες τράπεζες δείχνει ότι καμιά τους δεν έχει αποθεματικό αλλά απλώς το δανείζουν η μία στην άλλη εκ περιτροπής για να μπορέσουν να κινηθούν ή να δείξουν ότι έχουν κεφάλαια δικά τους και οικονομική δύναμη δική τους. Χαρακτηριστική περίπτωση και απόδειξη για αυτή την αλήθεια είναι η ανεπάρκεια της τράπεζας Πειραιώς να πληρώσει / εγγυηθεί για λιγότερο από € 102.000.000 τα οποία αντιστοιχούσαν στο ποσό συμμετοχής της στην κοινοπραξία στην οποία συμμετείχε ( υπό τον Παύλο Βαρδινογιάννη ) και η οποία έπρεπε προσκομίσει τραπεζικές εγγυήσεις αυτού του ύψους για την πώληση της Ολυμπιακής αεροπορίας στις αρχές της δεκαετίας του 2000-2010. αυτό σημαίνει ότι δεν μπόρεσε να εγγυηθεί για ένα ποσό πολύ λιγότερο από αυτό που απαιτεί ο νόμος για να μπορεί να λειτουργεί η τράπεζα.
Η κατάσταση στην Πειραιώς τουλάχιστον ( αφού οι περισσότεροι που βγήκαν την περασμένη εβδομάδα να καθησυχάσουν τον Λαό για να μην αποσύρει τις καταθέσεις του ήταν αντιπρόσωποι της τράπεζας Πειραιώς, κανάλια ιδιοκτητών που είναι ιδιοκτήτες / μέτοχοι στην τράπεζα Πειραιώς αλλά και στις άλλες τράπεζες διαφαίνεται να είναι η ίδια και χειρότερη από την εναγώνια έκκληση στους καταθέτες και Πολίτες γενικότερα όχι μόνο να αφήσουν τις καταθέσεις τους στην τράπεζα αλλά να προσθέσουν και άλλα κεφάλαια ( όπως βλέπουμε από ρεπορτάζ που δείχνουν ότι ένας καταθέτης που θα καταθέσει μεγάλα ποσά σε μία τράπεζα αυτή την εποχή θα κερδίσει πολύ περισσότερα μέσω τόκων ).
Είναι γεγονός ότι οι τράπεζες στηρίζονται στους λεγόμενους μικροκαταθέτες ( δηλαδή, τους Πολίτες που δεν είναι μεγαλοκεφαλαιούχοι επιχειρηματίες ) για το κεφάλαιο τους αφού τα 150 από τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία λένε ότι έχουν στην Ελλάδα είναι από τους μικροκαταθέτες τους οποίους ικετεύουν να μην αποσύρουν τα λεφτά τους ( όπως αναφέρθηκε στις εφημερίδες την περασμένη Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008 ).
Τα ΜΜΕ δεν αναφέρουν, μαζί με τις πολιτικές ‘διαβεβαιώσεις’ του Γ. Αλογοσκούφη και του Γ. Προβόπουλου ( διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος από τις 20 Ιουνίου 2008, αντιπρόεδρου Δ.Σ. και διευθύνοντος συμβούλου της Τράπεζας Πειραιώς μέχρι τον Μάιο του 2008 ) ότι διεθνώς υπάρχει μεγάλος σκεπτικισμός από τις διάφορες οικονομικές υπηρεσίες και οικονομικούς εκτιμητές για την βιωσιμότητα και σταθερότητα της τραπεζικής υγείας και οικονομίας στην Ελλάδα όπως έχει δηλωθεί επισήμως στο Reuters. Επίσης δεν αναφέρουν ότι η δέσμευση του υπουργού οικονομίας και των συνεργατών του είναι πλήρως και μόνο πολιτική ( δηλαδή, χωρίς αντίκρισμα ή εγγυήσεις ) και δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, νομοσχέδιο, σενάριο έκτακτης ανάγκης ή άλλη πρόβλεψη η οποία να μπορέσει να υλοποιήσει την δέσμευση του υπουργού οικονομίας εάν παραστεί ανάγκη ( επίσης δηλωμένο επίσημα στο Reuters την περασμένη Παρασκευή ).
Η μόνη δέσμευση, η οποία θα μπορούσε να εξεταστεί σοβαρά από συνειδητοποιημένους Πολίτες, που θα μπορούσε να ονομάσει έτσι ο Γ. Αλογοσκούφης και όλοι όσοι ‘δεσμεύονται’ το ίδιο με αυτόν θα ήταν εάν είχε τοποθετήσει όλη του την προσωπική και οικογενειακή περιουσία στο ταμείο παρακαταθηκών και δανείων ως εγγυητήριο για τις καταθέσεις των Πολιτών καθώς και βουλευτική παραγγελία άρσης της ασυλίας για όλους όσους εγγυούνται τις καταθέσεις των Πολιτών και δεσμεύονται για αυτό με δήλωση επίσημη που ισούται με υπεύθυνη δήλωση και τις ποινικές συνέπειες για την μη πραγματικότητα αυτής.
Εάν δεν υπάρχει αυτό το εχέγγυο τότε με βάση τα στοιχεία καμία κατάθεση δεν είναι ασφαλής και ο κάθε Πολίτης οφείλει να την προστατέψει όσο έχει καιρό.
[1] Δηλαδή, θα έπρεπε εάν ο Πολίτης κατέθετε π.χ. € 1.000 να του δοθεί ποσοστό επί των κερδών που έβγαλε και συνεχίζει να βγάζει η τράπεζα από αυτό το ποσό ( € 1000 + € Χ το ποσό των κερδών ανά ημέρα ) και όχι αυτό που κάνει τώρα δηλαδή να δίνει ένα ελάχιστο ποσοστό που υπολογίζεται από την αρχική κατάθεση που έχει κάνει ο Πολίτης.
Κατ’ αρχάς, δεν γίνεται καμία δέσμευση διότι η ιστορία μας διδάσκει ότι οι πολιτικοί θεωρούν μέρος της δουλειάς τους να κάνουν δεσμεύσεις και υποσχέσεις τις οποίες μετά ανακαλούν θρασύτατα όπως θέλουν, όποτε το θέλουν χωρίς καμία συνέπεια ούτε πολιτική, ούτε ποινική / αστική, ούτε κοινωνική. Χαρακτηριστική είναι δήλωση του Θεόδωρου Πάγκαλου σε τηλεοπτική συζήτηση την εποχή που ήταν υπουργός στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου : όταν του επισημάνθηκε ότι το κόμμα του είχε αθετήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις εκείνος απάντησε ανερυθρίαστα « εμείς δεν είμαστε παπάδες για να κρατάμε τις υποσχέσεις μας. Είμαστε πολιτικοί και αλλάζουμε την δράση μας αναλόγως με την περίσταση». Την λογική αυτή συμμερίζεται και η κυβέρνηση Καραμανλή όπως έχει εμπράκτως αποδείξει πολλάκις με την αναίρεση των προεκλογικών δεσμεύσεων και των κυβερνητικών αποφάσεων όπως τα « 3 ΟΧΙ» του Κ. Καραμανλή, η δέσμευση για το πετρέλαιο θέρμανσης και πολλά άλλα.
Αυτή ακριβώς η κυβέρνηση είναι που εγγυάται για τις καταθέσεις των Πολιτών στις τράπεζες και μάλιστα σε μία εποχή που προφασίζεται ότι δεν υπάρχει καθόλου δυνατότητα χρηματοδότησης / ρευστού από το Κράτος. Σαφώς για κάθε σκεπτόμενο και συνειδητοποιημένο Πολίτη ακριβώς και μόνο η εγγύηση από μία τέτοια αναξιόπιστη κυβέρνηση θα πρέπει να αποτελεί κώδωνα κινδύνου για το μέλλον αυτών για τα οποία εγγυάται : τις προσωπικές / ατομικές καταθέσεις και επενδύσεις του Λαού.
Γιατί όμως κόπτονται τόσο πολύ για το πού θα φυλάει ο Λαός τα χρήματα του ;
Οι τράπεζες λένε ότι διαθέτουν τα κεφάλαια και είναι δυνατές ( τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα ) να αντέξουν ως επιχειρήσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα τους κλυδωνισμούς της παγκόσμιας κρίσης. Με βάση αυτόν τον ισχυρισμό καλούν τους Πολίτες να κάνουν συναλλαγές μαζί τους προς προσωπικό όφελος των Πολιτών.
Αυτό όμως είναι ψευδές και φαίνεται πολύ εύκολα σε κάθε σκεπτόμενο Πολίτη από ένα και μόνο πολύ απλό γεγονός που όλοι το επαναλαμβάνουν μέσα από τα ΜΜΕ : οι τράπεζες δανείζονται χρήμα η μία από την άλλη ( τουλάχιστον θεωρητικά ).
Ο δανεισμός για οποιαδήποτε επιχείρηση σημαίνει ανάγκη τεχνητής εισροής χρημάτων με πίστωση για την κάλυψη αναγκών που το υπάρχον κεφάλαιο της επιχείρησης δεν μπορεί να καλύψει. Άρα, με απλή λογική διαφαίνεται ότι οι τράπεζες χρειάζονται άλλες τράπεζες να τους δώσουν επιπλέον κεφάλαιο για όλες τις επιχειρηματικές τους δράσεις, τις οποίες δεν μπορούν να καλύψουν μόνες τους. Δηλαδή, εάν δεν είχε επιπλέον κεφάλαια τα οποία δεν είναι δικά της η τράπεζα αυτή θα πτώχευε.
Έχουμε πεί ότι το χρήμα σε γενικές γραμμές συμπεριφέρεται σαν ένα δεδομένο ποσό το οποίο είναι σε συγκοινωνούντα δοχεία ( με αυτή την λογική εξηγούν πώς μεταφέρεται η κρίση από μία χώρα σε μία άλλη σαν αλυσιδωτή αντίδραση ). Αυτό το αξίωμα συνεπάγεται το συμπέρασμα ότι αφού το χρήμα παγκοσμίως είναι δεδομένο και διαιρεμένο στις διάφορες χώρες, οι τράπεζες διαθέτουν μέρος του χρήματος αυτού το οποίο κυκλοφορεί αλλά δεν μένει ούτε πολλαπλασιάζεται σε καμία. Επίσης συνεπάγεται ότι το χρήμα που χρησιμοποιούν οι τράπεζες προέρχεται από κάποια άλλη πηγή και όχι από τις ίδιες τις τράπεζες ( αφού το χρήμα είναι μία δεδομένη σταθερά και όλοι αγωνίζονται να έχουν όσο μεγαλύτερο ποσοστό γίνεται από αυτή την σταθερά : οι έννοιες του πληθωρισμού και άλλων τέτοιων ποσοστών βασίζονται σε αυτό το αξίωμα ).
Το χρήμα αυτό δεν μπορεί παρά να προέρχεται από τις εξείς πηγές : από το Κράτος με διάφορες συμφωνίες / παροχές / παραχωρήσεις / επιδοτήσεις / απαλλαγές / προωθήσεις που κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση για να υποστηρίξει και να προωθήσει τις τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων καθώς και από ιδιώτες Πολίτες οι οποίοι καταθέτουν τα χρήματα τους με διάφορους τρόπους, επιχειρηματικούς και μη. Στην ουσία, η πηγή χρηματοδότησης κάθε τράπεζας είναι από τα χρήματα του κόσμου με τους παραπάνω άμεσους και έμμεσους τρόπους.
Ανέκαθεν οι τράπεζες εξαρτιόνταν από τους Πολίτες και τις καταθέσεις τους. Αυτή ακριβώς είναι η λογική του τόκου που δίνει η τράπεζα σε έναν καταθέτη : ο καταθέτης της παραχωρεί το κεφάλαιο του το οποίο, ενώ το φυλάσσει η τράπεζα ταυτόχρονα το διαχειρίζεται / εκμεταλλεύεται για να βγάλει κέρδος από το οποίο κέρδος η τράπεζα δίνει στον καταθέτη ένα ποσοστό το οποίο είναι ο τόκος. Δηλαδή, η τράπεζα είναι αυτή που δανείζεται τα χρήματα του Πολίτη για να βγάλει χρήμα για τον εαυτό της και ως αντάλλαγμα τον πληρώνει ένα ποσοστό ( το οποίο κανονικά θα έπρεπε να ήταν από τα κέρδη τα οποία έχει με την διαχείριση του χρήματος του Πολίτη αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ελάχιστο ποσοστό επί της αρχικής παραχώρησης χρήματος που κάνει ο Πολίτης ). [1]
Τι δανείζεται λοιπόν η τράπεζα από άλλες τράπεζες ;
Μα φυσικά καταθέσεις Πολιτών από άλλες χώρες και σε άλλες τράπεζες. Στην ουσία όλες οι τράπεζες χρηματοδοτούνται και διατηρούνται από τις καταθέσεις των Πολιτών, για αυτό και όταν υπάρχει οικονομική κρίση δεν τις επιστρέφουν σε αυτούς ( πράγμα που συνέβη λίγα χρόνια πρίν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου άτομα με καταθέσεις πολλών χιλιάδων και εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων / ευρώ βρέθηκαν σχεδόν άποροι να λαβαίνουν με κουπόνι από την ίδια την τράπεζα ελάχιστο και ανεπαρκέστατο ποσό από τις δικές τους ιδιόκτητες καταθέσεις που η τράπεζα κατακράτησε ‘ λόγω κρίσης’ ).
Η εξάρτηση των τραπεζών από τον δανεισμό τους από άλλες τράπεζες δείχνει ότι καμιά τους δεν έχει αποθεματικό αλλά απλώς το δανείζουν η μία στην άλλη εκ περιτροπής για να μπορέσουν να κινηθούν ή να δείξουν ότι έχουν κεφάλαια δικά τους και οικονομική δύναμη δική τους. Χαρακτηριστική περίπτωση και απόδειξη για αυτή την αλήθεια είναι η ανεπάρκεια της τράπεζας Πειραιώς να πληρώσει / εγγυηθεί για λιγότερο από € 102.000.000 τα οποία αντιστοιχούσαν στο ποσό συμμετοχής της στην κοινοπραξία στην οποία συμμετείχε ( υπό τον Παύλο Βαρδινογιάννη ) και η οποία έπρεπε προσκομίσει τραπεζικές εγγυήσεις αυτού του ύψους για την πώληση της Ολυμπιακής αεροπορίας στις αρχές της δεκαετίας του 2000-2010. αυτό σημαίνει ότι δεν μπόρεσε να εγγυηθεί για ένα ποσό πολύ λιγότερο από αυτό που απαιτεί ο νόμος για να μπορεί να λειτουργεί η τράπεζα.
Η κατάσταση στην Πειραιώς τουλάχιστον ( αφού οι περισσότεροι που βγήκαν την περασμένη εβδομάδα να καθησυχάσουν τον Λαό για να μην αποσύρει τις καταθέσεις του ήταν αντιπρόσωποι της τράπεζας Πειραιώς, κανάλια ιδιοκτητών που είναι ιδιοκτήτες / μέτοχοι στην τράπεζα Πειραιώς αλλά και στις άλλες τράπεζες διαφαίνεται να είναι η ίδια και χειρότερη από την εναγώνια έκκληση στους καταθέτες και Πολίτες γενικότερα όχι μόνο να αφήσουν τις καταθέσεις τους στην τράπεζα αλλά να προσθέσουν και άλλα κεφάλαια ( όπως βλέπουμε από ρεπορτάζ που δείχνουν ότι ένας καταθέτης που θα καταθέσει μεγάλα ποσά σε μία τράπεζα αυτή την εποχή θα κερδίσει πολύ περισσότερα μέσω τόκων ).
Είναι γεγονός ότι οι τράπεζες στηρίζονται στους λεγόμενους μικροκαταθέτες ( δηλαδή, τους Πολίτες που δεν είναι μεγαλοκεφαλαιούχοι επιχειρηματίες ) για το κεφάλαιο τους αφού τα 150 από τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία λένε ότι έχουν στην Ελλάδα είναι από τους μικροκαταθέτες τους οποίους ικετεύουν να μην αποσύρουν τα λεφτά τους ( όπως αναφέρθηκε στις εφημερίδες την περασμένη Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008 ).
Τα ΜΜΕ δεν αναφέρουν, μαζί με τις πολιτικές ‘διαβεβαιώσεις’ του Γ. Αλογοσκούφη και του Γ. Προβόπουλου ( διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος από τις 20 Ιουνίου 2008, αντιπρόεδρου Δ.Σ. και διευθύνοντος συμβούλου της Τράπεζας Πειραιώς μέχρι τον Μάιο του 2008 ) ότι διεθνώς υπάρχει μεγάλος σκεπτικισμός από τις διάφορες οικονομικές υπηρεσίες και οικονομικούς εκτιμητές για την βιωσιμότητα και σταθερότητα της τραπεζικής υγείας και οικονομίας στην Ελλάδα όπως έχει δηλωθεί επισήμως στο Reuters. Επίσης δεν αναφέρουν ότι η δέσμευση του υπουργού οικονομίας και των συνεργατών του είναι πλήρως και μόνο πολιτική ( δηλαδή, χωρίς αντίκρισμα ή εγγυήσεις ) και δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, νομοσχέδιο, σενάριο έκτακτης ανάγκης ή άλλη πρόβλεψη η οποία να μπορέσει να υλοποιήσει την δέσμευση του υπουργού οικονομίας εάν παραστεί ανάγκη ( επίσης δηλωμένο επίσημα στο Reuters την περασμένη Παρασκευή ).
Η μόνη δέσμευση, η οποία θα μπορούσε να εξεταστεί σοβαρά από συνειδητοποιημένους Πολίτες, που θα μπορούσε να ονομάσει έτσι ο Γ. Αλογοσκούφης και όλοι όσοι ‘δεσμεύονται’ το ίδιο με αυτόν θα ήταν εάν είχε τοποθετήσει όλη του την προσωπική και οικογενειακή περιουσία στο ταμείο παρακαταθηκών και δανείων ως εγγυητήριο για τις καταθέσεις των Πολιτών καθώς και βουλευτική παραγγελία άρσης της ασυλίας για όλους όσους εγγυούνται τις καταθέσεις των Πολιτών και δεσμεύονται για αυτό με δήλωση επίσημη που ισούται με υπεύθυνη δήλωση και τις ποινικές συνέπειες για την μη πραγματικότητα αυτής.
Εάν δεν υπάρχει αυτό το εχέγγυο τότε με βάση τα στοιχεία καμία κατάθεση δεν είναι ασφαλής και ο κάθε Πολίτης οφείλει να την προστατέψει όσο έχει καιρό.
[1] Δηλαδή, θα έπρεπε εάν ο Πολίτης κατέθετε π.χ. € 1.000 να του δοθεί ποσοστό επί των κερδών που έβγαλε και συνεχίζει να βγάζει η τράπεζα από αυτό το ποσό ( € 1000 + € Χ το ποσό των κερδών ανά ημέρα ) και όχι αυτό που κάνει τώρα δηλαδή να δίνει ένα ελάχιστο ποσοστό που υπολογίζεται από την αρχική κατάθεση που έχει κάνει ο Πολίτης.
Subscribe to:
Posts (Atom)
